Γιάννης Βεντούρας

Μπαμπά γιατί;

οι κομμουνιστές δεν συμμετέχουν στις αστικές κυβερνήσεις

Δεύτερη έκδοση, Αθήνα 2016, σ. 230

Παρουσιάζει ο Θανάσης Ν. Καραγιάννης*

Ο Γιάννης Βεντούρας είναι οικονομολόγος. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και σπούδασε στο οικονομικό τμήμα της σχολής ΝΟΕ του ΑΠΘ. Εργάστηκε ως οικονομικός διευθυντής και οικονομικός σύμβουλος εταιρειών και έτσι μελέτησε από τα «μέσα» το καπιταλιστικό σύστημα.

Υπάρχουν οικονομολόγοι οι οποίοι κατέχουν τη θεωρία της οικονομίας και ως εκ τούτου την εφαρμόζουν στους χώρους της δουλειάς τους και προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων και εταιρειών, μέσα στα πλαίσια λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος.

Ελάχιστοι, όμως, είναι οι οικονομολόγοι οι οποίοι κατέχουν και την οικονομία του σοσιαλισμού/κομμουνισμού και ως εκ τούτου έχουν την επιστημονική επάρκεια και δυνατότητα να μπορούν ν’ αξιολογήσουν και να συγκρίνουν τα δύο αντίθετα και αντίπαλα οικονομικά συστήματα.

Ένας από αυτούς είναι και ο οικονομολόγος και συγγραφέας Γιάννης Βεντούρας, ο οποίος –εκτός από την επιστημονική επάρκεια– έχει το ταλέντο του αφηγητή, του καλού συγγραφέα και «δασκάλου», ώστε να μπορεί να μεταδώσει τις γνώσεις του εκλαϊκευμένα στους αναγνώστες ή ακροατές του, με μεγάλη επιτυχία.

Αυτό το διαπίστωσαν την περασμένη ακαδημαϊκή χρονιά οι φοιτητές του Λαϊκού Πανεπιστημίου Αγ. Δημητρίου & Νοτίων Προαστίων, όταν ο Γιάννης Βεντούρας πραγματοποίησε εκεί μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας. Έτσι, κάποιοι που δεν ήξεραν από οικονομία και πολιτική οικονομία, κατόρθωσαν να κατανοήσουν ορισμένες ειδικές γνώσεις, παρακολουθώντας από τη μια τα μαθήματά του και διαβάζοντας από την άλλη το συγκεκριμένο βιβλίο του.

Με το γενικό τίτλο «Μπαμπά γιατί;» θ’ ακολουθήσουν και άλλα βιβλία που σχετίζονται με την Ιστορία, την Κοινωνιολογία, την Πολιτική Οικονομία κ.ο.κ., ώστε να δοθεί η ευκαιρία στους φιλομαθείς αναγνώστες ν’ αποσαφηνίσουν δυσνόητες έννοιες, να κατανοήσουν θεωρητικά και πρακτικά επιστημονικά ζητήματα, τα οποία απέφυγε συστηματικά να κάνει το αστικό κράτος, μέσα από την αστική εκπαίδευση, με αποτέλεσμα να μείνουμε σχεδόν όλοι μας επιστημονικά ημιμαθείς, με διαστρεβλώσεις, ελλείψεις και αδυναμίες σε όλα τα επιστημονικά πεδία. Η συσκότιση και ο αποπροσανατολισμός είναι, βέβαια, στόχοι του αστικού συστήματος, ώστε η εργατική τάξη και τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα να μην έχουν τη δυνατότητα ορθολογικής και αντικειμενικής επιστημονικής ερμηνείας των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών φαινομένων, με αποτέλεσμα ν’ αναπαράγεται και να διατηρείται επ’ αόριστο το ίδιο το σύστημα προς όφελος της αστικής εξουσίας και σε βάρος του λαού.

Ο συγγραφέας αρχικά αναλύει την έννοια «διαχειριστική εξουσία», της οποίας τη σημασία οι περισσότεροι δε γνωρίζουμε ή δεν έχουμε σκεφτεί. Στη συνέχεια αναλύει διάφορες έννοιες που αφορούν την «Ανώνυμη (μετοχική) Εταιρεία»: «Το Διοικητικό Συμβούλιο», τη «συμμετοχή των εργαζομένων στο Δ.Σ.», θέτοντας τον προβληματισμό «Αν μου χάριζαν ένα… εργοστάσιο». Αναλύει, επίσης, θεωρητικά, αλλά κυρίως με παραδείγματα, επιμέρους έννοιες του θέματος «Εξουσία και Κυβέρνηση»: «Το Κράτος», «Η Κυβέρνηση», «Τα κόμματα», διερευνώντας τα ζητήματα: «Είναι οι κομμουνιστές “αριστεροί”;», «Η συμμετοχή στην κυβέρνηση», «Η ελληνική περίπτωση» και «… η πείρα του Κ.Κ.Ε.». Ανακεφαλαιώνει, με κάποια συμπεράσματα, δημιουργώντας πολλαπλούς προβληματισμούς στον αναγνώστη, με μεθοδικότητα και συγκεκριμένη στοχοθεσία.

Ένα βιβλίο, το οποίο είναι ευκολοδιάβαστο, ευχάριστο, χρήσιμο κοινωνικά και πολιτικά.

Του ευχόμαστε να συνεχίσει να γράφει και άλλα βιβλία για τη σειρά «Μπαμπά γιατί;», με την ίδια μεθοδολογία, εκλαϊκευτική προσέγγιση, με χιούμορ που δημιουργεί ευχάριστη διάθεση στον αναγνώστη. Πρόκειται για κοινωνική προσφορά και απόδειξη πως το επιστημονικό βιβλίο είναι δυνατό να φτάσει στα χέρια της εργατικής τάξης και των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων εύκολα, δημιουργικά και παραγωγικά για την εξέλιξη και καλλιέργεια της πολιτικής σκέψης μας, η οποία βάλλεται και επιχειρείται να καταστραφεί από την αστική τάξη, συστηματικά με σαφείς επιδιώξεις και στόχους.

Το συγγραφέα απασχόλησε πολύ το ζήτημα που δημιουργήθηκε στις εθνικές εκλογές του 2012. Τότε δημιουργήθηκε αφόρητη πίεση στο ΚΚΕ για να συνεργαστεί συμμετέχοντας σε μια «αριστερή» κυβέρνηση. Την άρνησή του το ΚΚΕ την «πλήρωσε» τότε με την απώλεια περίπου 200 χιλ. ψήφων. Όμως η συνεπέστατη με την ιδεολογία και το πρόγραμμά του εκείνη στάση του ΚΚΕ, το δικαίωσε πανηγυρικά. Ο συγγραφέας παραθέτει στοιχεία και επιχειρήματα, τα οποία πείθουν κάθε καλοπροαίρετο αναγνώστη και υπάρχει αδήριτη η ανάγκη να μελετηθούν από το ευρύ κοινό.

Ο Γιάννης Βεντούρας μελέτησε επισταμένα και διεξοδικά το ζήτημα και μέσα από το υπέροχο βιβλίο του έδωσε πειστικές απαντήσεις, μ’ επιστημονικό τρόπο, με λογική επιχειρηματολογία, με πολιτική σοβαρότητα, όλα στηριγμένα στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων. Άλλωστε, αν ο επιστήμονας, ο καλλιτέχνης, ο δημοσιογράφος, ο συγγραφέας, ο διανοούμενος δεν υπηρετεί με τις επιστημονικές γνώσεις του, την τέχνη του, το λόγο του και τα βιβλία του τα συμφέροντα των ανέργων, των φτωχών, των εκμεταλλευόμενων, των δυστυχισμένων, τότε γίνεται εκούσια ή ακούσια προδότης της τάξης του και «γενίτσαρος», μια και η συντριπτική πλειοψηφία ανήκουμε σε λαϊκά κοινωνικά στρώματα, στην αγροτιά και στην εργατιά, ιδιαίτερα.

Ας διαβάσουμε κάποια συμπεράσματα του συγγραφέα, ως δείγμα ύφους και γραφής:

«ΟΙ ΚΑΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ είναι αυτοί που έχουν ΠΛΗΡΗ (οικονομική) ΕΞΟΥΣΙΑ, τόσο σε αυτά όσο και στο ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ.»

«Ο καπιταλιστής, στα πλαίσια της επιχείρησής του, χρειάζεται οπωσδήποτε έναν ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ για να μπορεί να ελέγχει και να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους που έχει στη δούλεψή του. Σε επίπεδο μιας χώρας το σύνολο των καπιταλιστών, δηλαδή η Αστική Τάξη, χρειάζεται έναν αντίστοιχο μηχανισμό για να επιβάλλει την Εξουσία της συνολικά στην Εργατική Τάξη. Αυτός ο πολύπλοκος μηχανισμός είναι ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ, το ΚΡΑΤΟΣ.» κ.ά.

Κι ένα τελευταίο δείγμα γραφής: «Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι επιθυμητή από τους κεφαλαιοκράτες επειδή αυτή φέρνει αύξηση των κερδών των καπιταλιστών. Για το λαό όμως, καπιταλιστική ΑΝΑΠΤΥΞΗ σημαίνει μείωση μισθών, μείωση συντάξεων, αύξηση φορολογίας, μείωση παροχών υγείας, μείωση δυνατότητας διακοπών και ψυχαγωγίας και γενικά, μείωση του βιοτικού τους επιπέδου.»

Ας στηρίξουμε μια τέτοιου είδους προσπάθεια για παροχή επιστημονικών γνώσεων με ευχάριστο και εκλαϊκευμένο τρόπο, για την ανάπτυξη της πολιτικής κρίσης και σκέψης μας, στοιχείο λίαν απαραίτητο στους δύσκολους και πονηρούς καιρούς που ζούμε.

Το συστήνω ιδιαίτερα σε εφήβους και νέους ηλικίας 16-30 χρόνων.

 *  Δρ. Θανάσης Ν. Καραγιάννης

e-mail:thkaragia@gmail.com

http://thkaragia.wix.com/main