Υπέροχη Θεατρική Παράσταση

στο Ζωγράφειο

από τη Θεατρική Σκηνή «Αναγέννησις» Ακράτας Αχαΐας

με την κωμωδία του Ζωρζ Φεϊντό «Ράφτης κυριών»

Παρουσιάζει ο Θανάσης Ν. Καραγιάννης,

Κριτικός Θεάτρου –

Μελετητής Δραματουργίας για παιδιά

Κατάμεστη από κόσμο η αίθουσα εκδηλώσεων «Δημήτρης Φραγκόπουλος» του Ζωγραφείου Λυκείου το βράδυ του Σαββάτου για τη θεατρική παράσταση που έδωσε με επιτυχία ο ερασιτεχνικός θίασος «Αναγέννησις» από την Ακράτα του νομού Αχαΐας, της Πελοποννήσου.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με χαιρετισμό του Διευθυντή του Ζωγραφείου Λυκείου, κ. Γιάννη Θ. Δερμιτζόγλου. Ο λόγος του μεστός και ζεστός, όπως πάντοτε, μετέδωσε συναισθηματική φόρτιση στους παρευρισκομένους θεατές της παράστασης, αλλά και στους παλιούς μαθητές του σχολείου, ενήλικες πλέον, που έχουν τελειώσει το Ζωγράφειο εδώ και 40, 50 και 60 χρόνια. Στο τέλος της παράστασης, μάλιστα, τους κάλεσε ν’ ανεβούν στη σκηνή και να φωτογραφηθούν αναμνηστικά μαζί με το θίασο και όλους τους συντελεστές της παράστασης.

Το έργο που παραστάθηκε ήταν κωμωδία: «Ράφτης κυριών» του γάλλου δραματουργού Ζωρζ Φεϊντό, γραμμένο στα 1887. Φάρσα ή καλύτερα βοντβίλ, όπως πολύ σωστά αναφέρεται στο υπέροχο αισθητικά πρόγραμμα του θιάσου, «ένα θεατρικό είδος που γνώρισε μεγάλη δημοφιλία στις ΗΠΑ και στον Καναδά από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930.» Βέβαια, ο Φεϊντό έδωσε μια άλλη διάσταση στο θεατρικό αυτό είδος, δημιουργώντας πιο δυνατούς και σπινθηροβόλους χαρακτήρες, με αποτέλεσμα οι ηθοποιοί να έχουν τη δυνατότητα ν’ αποδίδουν σατιρική και σαρκαστική διάθεση στον κάθε ρόλο. Εδώ, ο Φεϊντό καυτηριάζει την αστική τάξη του τέλους του 19ου αι. Τα αδιάκοπα ψέματα των ηρώων, για να σκεπαστεί η αλήθεια, η υποκρισία τους, οι δήθεν καλές συναισθηματικές και οικογενειακές σχέσεις, οι πικάντικες σκηνές, είναι εξόφθαλμα στοιχεία, που δεν μπορούν να κρύψουν την αλλοτρίωση των ανθρωπίνων σχέσεων, ακόμη και μέχρι σήμερα. Η παράσταση προβληματίζει το θεατή και «μαστιγώνει» κάθε υποκριτή, αν και ο κάθε «κατεργάρης του είδους» νιώθει αρκετά βολικά στην καρέκλα της πλατείας του θεάτρου, αφού μαθαίνει και αντιλαμβάνεται ότι αυτά συνέβαιναν ανέκαθεν, ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με «φανταστικές» θεατρικές καταστάσεις και ότι ο ίδιος, τελικά, δεν κινδυνεύει ν’ αποκαλυφθεί, αν είναι ένοχος, βρισκόμενος στην παράσταση με ή χωρίς τη σύζυγό του…

Ο Ζεράρ Μουλινό, που προσπαθεί τουλάχιστο να απατήσει τη σύζυγό του Υβόν με τη Σουζάν σύζυγο του Ωμπέν, ο οποίος με τη σειρά του την απατά με την Ρόζα, σύζυγο του Μπασινέ, συνθέτουν ένα κωμικοτραγικό σκηνικό ερωτοτροπιών και υποκρισίας, με αρωγούς ή εμπλεκόμενα πρόσωπα στις καταστάσεις και στα απροσδόκητα επεισόδια: την πεθερά του Μουλινό, κ. Αιγκρεβίλ, τον πανούργο μπάτλερ του ζεύγους Μολινό, Ετιέν και την πελάτισσα μοντέρνων ενδυμάτων, Πομπινέτ.   

Το σκηνικό, με την κλασική ξυλοκατασκευή, με τα δήθεν δωμάτια και τις ανύπαρκτες πόρτες είναι στοιχεία της φάρσας, που δημιουργούν την αίσθηση της εισόδου στο χώρο, την αναμονή κάποιου σ’ ένα δωμάτιο, εμπεριέχουν όμως και συμβολικά στοιχεία εισόδου στο γέλιο, στο απρόοπτο, στο ανεπάντεχο.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης κ. Πάνος Βασιλόπουλος διαθέτει ικανότητες, ιδιαίτερα στην εκφραστικότητα του προσώπου, στην κινησιολογία των ηθοποιών και στο «πάγωμα εικόνας», δίνοντας ιδιαίτερο χρώμα στην παράσταση. Καθοδήγησε με επιτυχία τους ηθοποιούς, ώστε ν’ αποδώσουν ικανοποιητικά τους ρόλους τους. Όλοι απέδωσαν μ’ επιτυχία τους αντίστοιχους χαρακτήρες, σκορπώντας γέλιο και γενικά εύθυμο κλίμα στους θεατές.

Και οι υπόλοιποι συντελεστές ήταν συντονισμένοι στο επιτυχημένο παζλ της παράστασης.

Αναφέρουμε τους ηθοποιούς (κατά σειρά εμφάνισής τους): κ. Αντρέας Διαμαντόπουλος (Ετιέν), εξαιρετικός, κ. Εύα Πέτρου (Υβόν), καλή, κ. Γιάννης Μαλαβέτας (Μουλινό), έκλεψε την παράσταση, με εκφραστικά στοιχεία του Λουί ντε Φινές, κ. Φάνης Πετρόπουλος (Μπασινό), πολύ καλός, θυμίζοντας Θανάση Βέγγο και τον ‘Ολιβερ Χάρντι (Λιγνό), κ. Μαρία Καρρά (Κα Αιγκρεβίλ), πολύ καλή, κ. Μάρη Παπαγεωργοπούλου (Σουζάν), αρκετά καλή, κ. Χρήστος Ασημακόπουλος (Ωμπέν), καλός, κ. Κατερίνα Τσάκωνα (Πομπινέτ), καλή και κ. Ειρήνη Μιχαλάκη (Ρόζα), καλή.

Τα σκηνικά-κουστούμια ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις της παράστασης, η μουσική επιμέλεια των κ.κ. Πάνου Βασιλόπουλου και Θανάση Τόλιου ήταν ικανοποιητική, το ίδιο και οι φωτισμοί του κ. Αντρέα Σακελλαρίου.

Αξίζουν συγχαρητήρια στο Ζωγράφειο Λύκειο και ιδιαίτερα στον άξιο διευθυντή του, άνθρωπο του θεάτρου και ο ίδιος, κ. Γιάννη Δερμιτζόγλου, που έδωσαν την ευκαιρία στην Ομογένεια της Πόλης ν’ απολαύσει αυτή τη σπαρταριστή φαρσοκωμωδία.

Σημειώνουμε εδώ ότι το έργο αυτό, απ’ ότι μας πληροφορεί η εφ. «Απογευματινή» της Κων/πολης (Ιδιοκτήτης-Διεθυντής: Κ.Ε. Βασιλειάδης) (φύλ 9.1.1951 και 8.2.1951), παραστάθηκε το διάστημα 15-18 Φεβρ, 1951 στην Πόλη και συγκεκριμένα στην αίθουσα του κινηματογράφου «Τσιτσέκ» στο Αρναούτκιοϊ, από ερασιτέχνες ηθοποιούς του Μορφωτικού Συλλόγου Μεγάλου Ρεύματος και πάλι από την ίδια εφημερίδα (17.3.1951) μαθαίνουμε ότι το έργο ξαναπαρουσιάστηκε από τον ίδιο ερασιτεχνικό θίασο, με οργάνωση του Φιλοπτώχου Σωματείου Τζιβαλίου, στην αίθουσα παραστάσεων της Μαρασλείου Σχολής, στο Φανάρι.

Μεταξύ Ζαππείου Λυκείου και «Αναγέννησης» ανταλλάχτηκαν πλήθος από αναμνηστικά δώρα και η βραδιά έκλεισε με πολλές φωτογραφίες.

Ευχόμαστε να συνεχιστούν οι θεατρικές παραστάσεις στο Ζάππειο Λύκειο, μια και η Ομογένεια - και όχι μόνο - έχει ανάγκη από κοινωνική θεατρική αγωγή και από αισθητική απόλαυση και γέλιο!

Κων/πολη 18.11.2017                                                                       Θαν. Ν. Καραγιάννης